An ode to locksmiths

Gisteren het VRG Galabal, en het moet gezegd: 't was de moeite. Dat heeft uiteraard veel te maken met de hoeveelheid alcohol die zich tussen 12 en 6 in mijn bloed bevond, maar nog meer met het fijne gezelschap: niets leuker dan met enkele mensen die je om verschillende redenen nauw aan het hart liggen uit de bol te gaan op compleet foute muziek, genre Milk Inc. en consoorten. Hulde!

En dan vandaag even in JJ Records binnen gegaan: het resultaat was de nieuwe van Type O Negative, die toch wel een ferme stap vooruit is ten opzichte van de vorige, en een 7 inch van Hickey Underworld die zich nog wat in mijn Eustachiusbuis dient te nestelen maar alleszins veelbelovend is.

Morgen Nine inch Nails in de aB: ik ben benieuwd.

Elementaire deeltjes

"Diezelfde avond vond hij een foto terug die was genomen op zijn lagere school in Charny, en hij moest huilen. Zittend achter zijn lessenaar hield het kind met zijn hand een schoolboek open. Het keek de kijker glimlachend aan, vol vreugde en moed. En dat kind, het was onbegrijpelijk, was hij. Het kind maakte zijn opgaven, leerde zijn lessen serieus en vol vertrouwen. Het betrad de wereld, het ontdekte de wereld, en het was niet bang van de wereld; het hield zich gereed om zijn plaats in de mensenmaatschappij in te nemen. Dat alles stond te lezen in de blik van het kind. Het droeg een kiel met een klein kraagje"



Wàt een (deprimerend) boek.

Fietsen op de heide.

Vandaag ging ik, gevuld met goede moed waarvan de oorsprong mij tot op heden onbekend is, fietsen. Niet fietsen in de zin van : "he, laat ik eens gaan fietsen omdat ik aan het juk van het dagelijkse leven wil ontsnappen en mij bezinnen over de dingen des levens en het logisch positivisme", laat staan uit enig milieubewustzijn (dat laat ik over aan de verveelde huismoeders der Aarde). Ik ging fietsen met een DOEL voor ogen!

Dit doel bestond erin om in Brugge de Standaard Boekhandel te bezoeken, alwaar ik mij de redelijk geweldige boekenreeks "Humo's klassiekers van nu" zou aanschaffen, kwestie van de boekenkast een cultureel verantwoord cachet aan te meten. Na een vluchtige blik op het teletekst-weerbericht leek er geen enkele meteorologische hindernis te bespeuren die stokken in de wielen (bemerk de context-gevoeligheid!) zou kunnen steken.

...

Na windkracht 4 getrotseerd te hebben op de terugweg weet ik één ding: Frank Deboosere liegt. En vroeg of laat zal hij daarvoor boeten, weer of geen weer.